اوتیسم

اوتیسم

سندرمی است که 4 نفر از هر 100 هزار کودک را مبتلا می کند. این سندرم یک اختلال رشدی مغز است. اکثرا پسرها به آن مبتلا می شوند. با وجود اینکه سالهاست این سندرم بعنوان یک اختلال تکاملی شناخته شده است، عوامل ایجاد کننده آن هنوز ناشناخته اند.

ویژگیهای کودک مبتلا به اوتیسم

v      حرکاتی را مرتب تکرار می کند و پایش را مرتب تکان می دهد.

v      به صدای افراد و سایر صداها عکس العمل نشان نمی دهد.

v      از تماس فیزیکی با سایر افراد امتناع می کند.

v      سرش را محکم به جایی می کوبد یا مرتبا سرش را می چرخاند.

v      به بخشهایی از یک شیء مثلا چرخهای یک اسباب بازی خیره می شود.

v      او در مورد قوانین، دستورات و آداب معاشرت، بسیار حساس و نگران است.

v      از شرکت در بازیهایی که دارای نقشهای نمایشی است امتناع می کند.

v      این کودک مفهوم حرکات دست و یا ژستهای بدن را درک نمی کند.

v      صورتش بدون هیچگونه حسی است و صدایش یکنواخت می باشد.

v      به خودش آسیب می زند و احساس خطر هم نمی کند.

تشخیص اوتیسم:

در سال اول زندگی ممکن است هیچ نشانه و علامت غیرمعمولی را نشان ندهند. اما در سال دوم ممکن است تکامل و رشد تاخیری در مهارتهایی چون سخن گفتن و یا درک مطلب داشته باشند و یا حتی توانمندی ها و قابلیت هایی که قبلا کسب کرده است را از دست بدهد. اوتیسم زمانی تشخیص داده می شود که کودک حدود 2 سال سن دارد، گرچه تست پزشکی خاصی برای تایید تشخیص وجود ندارد. معمولا پزشکان رفتار کودک را تحت نظر قرار می دهند.

زندگی با يك كودك داراي اتوتیسم

Ø       هرگز درمانی برای اوتیسم وجود ندارد. گرچه پیشرفتهایی جهت پیشگیری از آن صورت گرفته است.

Ø       درمان دارویی را هم می توان جهت بهبود مشکلات همراه با اوتیسم از قبیل بیخوابی، بیش فعالی، گیجی، رفتارهای افراطی و غیره به کار برد.

Ø       تکنیکهای تغییر رفتاری هم امروزه مورد استفاده قرار می گیرند. این تکنیکها همراه با برنامه های خاص طراحی شده و برای رشد و تکامل بیشتر کودک اوتیسمی می باشند و از طریق تحریک کردن او، آموزش وی جهت بهتر صحبت کردن، بهبود ظرفیت و تونمندی او برای تمرکز و پاسخ دهی و غیره صورت می گیرند. بطور خلاصه مجموعه ای از استراتژیهای درمانی برای به حداقل رساندن  و ناتواناییهای این کودک، کمک می کنند و کیفیت زندگی او و میزان پذیرش اجتماعی اش را افزایش می دهند.

Ø       به خاطر داشته باشید که والدین کودکان مبتلا به اوتیسم هم نیازمند کمک و آموزش هستند، چون والدین می توانند بعنوان منابع ایجحاد هماهنگی مناسب در خانواده و منزل ایفای نقش کنند، چرا که اوتیسم ممکن است منجر به معلولیتهایی شود که تا آخر عمر همراه کودک باشند.